آنجلوتي را مي شناسم چرا كه اولين بازيش در ليگ ايتاليا با پيراهن رم را در 16 سپتامبر 1979 ديدم و بازيهايش مليش را در 6 ژانويه 1981 در جام جهاني مقابل اروگوئه كه اولين گلش را مقابل هلند زد . پس از آن فوتبالش را در ميلان دنبال مي كردم و معارفه اش را در آخرين روز فصل نقل و انتقالات 1987 يادم هست . به نظر مي رسيد كه در رم شديدا مصدوم شده باشد و دوران فوتبالش تمام است اما در تيمي زير نظر استادش ساچي پيشرفت كرد . شب به ياد ماندني 9 آوريل 1989 يادم است كه اولين گل از پنج گل ميلان به رئال در جام باشگاه هاي اروپا را زد . آخرين بازيش در فوجا در سال 1992 با مربيگريك اپلو نيز يادم هست . اما چيزي كه مرا تحت تاثير قرار داد ،‌دوران مربيگري او بود . پس مي شود گفت كه آمدنش اتفاق بزرگي براي رئال است چرا كه يك برنده است اما خبري از غرور مربي سابق نيست و از سويي صداقت و انسانيت دل بوسكه را دارد اما بدون سبيل . 

سه ويژگي بزرگ دارد :‌اول آرامش ذاتي او به عنوان مردي كه در ميادين بزرگ شده است . او متواضع است و استرس هرگز تحت تاثيرش قرار نمي دهد . دوم كاريزماي كسي است كه درون و بيرون زمين خودش را اثبات كرده است . سوم تجربه اش روي نيمكت سه تيم بزرگ در سه كشور مختلف . در ميلان دو بار به چمپيونزليگ رسيد ،‌ در چلسي ليگ انگليس را برد و در فرانسه هم با پي اس جي موفق شد . حالا به مادري دآمده است و به نظرم گزينه اي بهتر از او براي بردن دهمين چمپيونزليگ با پرز در ليسبون وجود نداشت . موفق باشي ،‌دون كارلو .
آلبرتو سروتي

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: